Ένα ταξίδι προς τον Εαυτό
Το ξεφλούδισμα των στρωμάτων του εαυτού είναι ένα τρυφερό, μεταμορφωτικό ταξίδι – ένα ταξίδι που μας καλεί να πλησιάσουμε στα βάθη της ίδιας μας της ύπαρξης. Είναι σαν να ξεφλουδίζεις ένα κρεμμύδι, αποκαλύπτοντας κάθε στρώμα με φροντίδα και περιέργεια. Στην αρχή συναντάμε τα εξωτερικά στρώματα, τις ορατές πτυχές της προσωπικότητας και της ταυτότητάς μας, τους ρόλους που υποδυόμαστε και τις ιστορίες που κουβαλάμε. Αυτά τα στρώματα είναι συχνά πυκνά, υφασμένα από τις υποθέσεις που έχουμε υιοθετήσει από τον κόσμο και από τις μάσκες που φοράμε για προστασία. Αλλά με κάθε στρώμα που απελευθερώνουμε, υπάρχει μια απαλότητα, μια απομάκρυνση αυτού που δεν είναι ουσιώδες.
Καθώς προχωράμε προς τα μέσα, συναντάμε όλο και πιο λεπτοφυή στρώματα – τόπους μέσα μας όπου συναισθήματα και μνήμες κείτονται αδρανή, εγκλωβισμένα μέσα σε αυτά τα πέπλα της ύπαρξης. Εδώ μπορεί να βρούμε θλίψη, θυμό ή επιθυμία, θαμμένα στη σιωπηλή γλώσσα του σώματος, συγκρατημένα στους μυς, στην αναπνοή, στα μοτίβα της κίνησής μας. Και καθώς κάθε στρώμα διαλύεται, τα συναισθήματα που κάποτε φάνταζαν υπερβολικά μεγάλα για να τα αντιμετωπίσουμε αρχίζουν να κυλούν μέσα μας σαν ρεύματα, επιτέλους ελεύθερα από τα δεσμά της κράτησής μας. Τα δάκρυα αναδύονται, άλλοτε χωρίς προειδοποίηση, πλένοντάς μας σαν ένα βάπτισμα απελευθέρωσης. Αυτή η απομάκρυνση δεν είναι απόρριψη των παλαιότερων εκδοχών του εαυτού μας αλλά ένας φόρος τιμής σε αυτές, μια αναγνώριση του ταξιδιού που μας έχει διαμορφώσει ως τώρα.
Στη γιόγκα, αυτό το ξεφλούδισμα των στρωμάτων είναι μια ιερή πρακτική, μια πράξη συνεχούς παραίτησης και άφοβης επίγνωσης. Μας προσκαλεί να απελευθερώσουμε την κριτική και απλώς να παρατηρήσουμε τι βρίσκεται από κάτω, σαν να ξεθάβουμε ευαίσθητα απολιθώματα της ψυχής μας. Κάθε στρώμα που πέφτει μας φέρνει πιο κοντά σε μια ευρύτητα, μια ανοιχτότητα που αναπαύεται κάτω από όλες τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις που έχουμε διαμορφώσει.
Κι όμως, όπως το κρεμμύδι, ο πυρήνας μας δεν είναι μία σταθερή ουσία αλλά ένα άπειρο μυστήριο, μια απεραντοσύνη που δεν μπορεί να οριστεί ή να περιοριστεί. Όσο πιο βαθιά πηγαίνουμε, τόσο περισσότερο διαπιστώνουμε ότι ο “εαυτός” που αναζητούσαμε δεν είναι ένα στερεό πράγμα, αλλά μια ατέλειωτη άβυσσος, ένας χώρος πέρα από τις λέξεις. Αυτό το ξεφλούδισμα, αυτό το ξετύλιγμα, είναι μια επιστροφή στην πιο φυσική μας κατάσταση – μια διαχρονική επίγνωση που κατοικεί στην ησυχία, στη σιωπή που βρίσκεται κάτω από όλες τις εμφανίσεις.
Καθώς καθόμαστε σε αυτή την πρακτική, ίσως αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η αληθινή μας ουσία δεν είναι κάτι που μπορούμε να αρπάξουμε ή να συγκρατήσουμε αλλά κάτι που μπορούμε να αγγίξουμε στην πράξη της απελευθέρωσης. Εδώ, στην ευρύτητα ανάμεσα στα στρώματα, επιστρέφουμε στον απέραντο εαυτό μας, στο μυστήριο που ζει πέρα από τη μορφή. Και σε αυτήν την επιστροφή, διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από τον κόσμο, αλλά υφασμένοι στον ιστό του, μια ηχώ του άπειρου.