Είσαι το φάρμακο
Θεράπευσε τον εαυτό σου με το φως του ήλιου και τις ακτίνες του φεγγαριού, με τον ήχο του ποταμού και του καταρράκτη, με την κίνηση της θάλασσας και το θρόισμα των πουλιών. Θεράπευσε τον εαυτό σου με μέντα, με νερό μέντας και λεβάντας, με ευκαλύπτους.
Γλύκανε τον εαυτό σου με λεβάντα, δεντρολίβανο και χαμομήλι, αγκάλιασε τον εαυτό σου με το κακάο και μια πινελιά κανέλας.
Βάλε αγάπη στο τσάι αντί για ζάχαρη και πιες το κοιτάζοντας τα αστέρια. Θεράπευσε τον εαυτό σου με τα φιλιά που σου δίνει ο άνεμος και οι αγκαλιές της βροχής.
Στάσου δυνατός με τα γυμνά σου πόδια στη γη και με όλα όσα προέρχονται από αυτήν. Γίνε πιο έξυπνος κάθε μέρα ακούγοντας την ψυχή σου. Κοίταξε με τα μάτια σου, αγκάλιασε με τα φτερά σου και χάιδεψε τον εαυτό σου με τα δικά σου τραγούδια. Αγάπα με όλη σου την ύπαρξη, γλύκανε τον εαυτό σου με τη δική σου αγάπη και μάθε να θεραπεύεις τον εαυτό σου.”
Maria Sabine
Στη ρίζα κάθε θεραπείας βρίσκεται η επανασύνδεση – με το σώμα, με την αναπνοή, με τη γη που μας στηρίζει. Και η φύση είναι ο πιο άμεσος δρόμος προς αυτήν την επανασύνδεση. Δεν χρειάζεται τίποτα από εμάς. Μόνο να σταθούμε, να αναπνεύσουμε, να ακούσουμε.
Και τότε, σαν ψίθυρος από τα βάθη του χρόνου, έρχεται η υπενθύμιση: η θεραπεία δεν είναι κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς. Είναι κάτι που πάντα υπήρχε μέσα μας. Και η φύση είναι εκεί για να μας το θυμίσει.
Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει μέρος της, κάτι αλλάζει μέσα μας. Ο χρόνος δεν μοιάζει πια με κάτι που κυλά εναντίον μας, αλλά με ρυθμό που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Το σώμα χαλαρώνει, η ανάσα βαθαίνει, η σκέψη ησυχάζει. Δεν υπάρχει πια ανάγκη να φτάσουμε κάπου, να κατακτήσουμε κάτι – μόνο η εμπειρία του να είμαστε εδώ, τώρα.
Σε αυτό το άγγιγμα της φύσης, η θεραπεία δεν έρχεται ως επέμβαση, αλλά ως αποκάλυψη. Η κούραση δεν εξαφανίζεται μαγικά, αλλά διαλύεται στο απαλό φως του ήλιου που πέφτει στα μάτια. Το άγχος δεν λύνεται με σκέψη, αλλά με το να αφουγκραστούμε τον ήχο των κυμάτων. Η λύπη δεν απομακρύνεται με τη βία, αλλά βρίσκει ένα μέρος να ακουμπήσει, όπως το φύλλο πέφτει απαλά στη γη, χωρίς αντίσταση.
Η φύση μας διδάσκει τη σοφία της μέσα από την ίδια της την ύπαρξη. Μας δείχνει πώς να είμαστε ριζωμένοι, όπως τα δέντρα που στέκουν αγέρωχα μέσα σε κάθε εποχή. Μας διδάσκει την αλλαγή, όπως το φθινόπωρο αφήνει πίσω του τα φύλλα χωρίς να φοβάται τον χειμώνα. Μας θυμίζει πως η ανανέωση είναι φυσική, όπως η άνοιξη επιστρέφει ξανά και ξανά, χωρίς να προσπαθεί.
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται διόρθωση. Μόνο επιστροφή. Και κάθε φορά που βυθιζόμαστε στη φύση, η επιστροφή γίνεται πιο εύκολη. Όχι επειδή κάτι έξω από εμάς αλλάζει, αλλά επειδή αρχίζουμε να θυμόμαστε.