Αναπνέοντας στη σκιά
Συχνά στρεφόμαστε στη γιόγκα με την προσδοκία να απαλύνουμε τους βαθύτερους πόνους που μας βαραίνουν. Οι εντάσεις στο κάτω μέρος της πλάτης, στους γοφούς, στο ιερό οστό και στα βάθη του σώματός μας φαίνεται να αντικατοπτρίζουν μια εσωτερική κατάσταση σύγχυσης και θλίψης. Αναζητούμε εκείνη την αίσθηση ελαφρότητας και αρμονίας, που μας κάνει να νιώθουμε ευκίνητοι και ανάλαφροι. Και έτσι, κινούμαστε, αναπνέουμε, προσπαθούμε να ξεκλειδώσουμε το σώμα μας—μέχρι που κάτι μέσα μας ξαναμπλοκάρει. Εκεί, το σκοτάδι επιστρέφει, και αναζητούμε αποσπάσεις και παρηγοριά έξω από εμάς.
Μερικές φορές, η πρακτική μας γίνεται πιο επιθετική, πιο άκαμπτη, σαν να πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αντί να αισθανθούμε, πιέζουμε. Αντί να παραδοθούμε, αντιστεκόμαστε. Καταπιέζουμε τις φυσικές μας παρορμήσεις, σφίγγουμε το σώμα μας, μουδιάζουμε το νου μας, προσπαθώντας να αποδράσουμε από την εσωτερική μας κατάσταση. Όμως αυτή η ίδια προσπάθεια δεν είναι παρά ένας παραμορφωμένος τρόπος να αναζητήσουμε την ελευθερία μας.
Η σύγχυση της πρακτικής μας κρύβει μια βαθύτερη αλήθεια: πίσω από την αγωνία και την αντίστασή μας, υπάρχει μια επιθυμία να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι, να επανασυνδεθούμε με την ουσία μας. Ωστόσο, όσο πολεμάμε, τόσο χάνουμε τη δυνατότητα να αφεθούμε. Και αντί να ανοίξουμε την καρδιά μας, προσκολλούμαστε στις αμυχές μας, ανήμποροι να βυθιστούμε στη βαθύτερη ροή της ζωής.
Σε στιγμές θλίψης, μπορούμε να στρέψουμε τη στοργική μας προσοχή προς τον εαυτό μας. Να αφήσουμε τη θλίψη μας να εκφραστεί, χωρίς να την πνίγουμε ή να την αποφεύγουμε. Και μέσα σε αυτή τη στοργική παρουσία, να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι η αγωνία μας δεν είναι μια αμετάβλητη αλήθεια. Είναι σαν ένα φθινοπωρινό φύλλο, που πέφτει για να γίνει χώμα.
Όταν αφήνουμε την αντίστασή μας να μαλακώσει, κάτι αλλάζει. Αντί να πιέζουμε να αποδράσουμε, αρχίζουμε να δεχόμαστε. Αυτή η αποδοχή δεν είναι παραίτηση· είναι μια αλλαγή προοπτικής, μια μετατόπιση προς τη βαθύτερη κατανόηση ότι οι εντάσεις μας δεν είναι παρά παροδικές σκιές. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να φέρει μια αίσθηση ελευθερίας, σαν να ανοίγεται ένα παράθυρο στο φως.
Η πρακτική της γιόγκα, τότε, γίνεται ένας τρόπος να καλλιεργούμε αυτή τη στοργική προσοχή. Να κρατάμε τον εαυτό μας με τρυφερότητα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Να αφήνουμε την αναπνοή να μας αγγίξει και να ανοίξει την καρδιά μας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αρχίζουμε να αισθανόμαστε τον εαυτό μας ως μέρος ενός ευρύτερου ρεύματος, μιας ζωτικής δύναμης που μας υποστηρίζει και μας οδηγεί.
Όταν επιτρέπουμε στην αναπνοή να μας διαπεράσει χωρίς αντίσταση, το σώμα μας γίνεται ελαφρύ, σαν να ανήκει ταυτόχρονα στη γη και τον ουρανό. Αυτές οι σπάνιες στιγμές δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκάλυψη του αληθινού μας εαυτού—μιας αγνής συνείδησης που αγκαλιάζει ό,τι είναι, χωρίς όρους και περιορισμούς. Και μέσα σε αυτή την αγκαλιά, νιώθουμε την πληρότητα, τη θρεπτική δύναμη της ίδιας της ζωής.
Η πρακτική μας, λοιπόν, δεν είναι να προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου ή να ξεπεράσουμε κάτι. Είναι να αφήσουμε. Να εμπιστευτούμε. Και μέσα από αυτή την εμπιστοσύνη, να βρούμε ξανά την αίσθηση της ένωσης και της αγάπης που μας περιβάλλει σε κάθε στιγμή.