Η Ζωντανή Νοημοσύνη του Σώματος

Το σώμα μας δεν είναι αντικείμενο. Δεν είναι μηχανή που υπακούει σε εντολές, δεν είναι σκεύος προς διόρθωση ή έλεγχος. Είναι ένα πεδίο ζωντανής νοημοσύνης, ένας χώρος όπου η ενέργεια παίρνει μορφή, όπου το πνεύμα αναδιπλώνεται στην ύλη.

Πώς το κατοικούμε; Ζούμε μέσα του σαν να είναι σπίτι ή σαν ξένοι που απλώς περνούν; Του επιτρέπουμε να μιλήσει ή το σπρώχνουμε στη σιωπή, κουβαλώντας το σαν βάρος, αντί να κινούμαστε μέσα του με ελαφρότητα;

Υπάρχει ένας ρυθμός που πάλλεται μέσα μας—αυτή η βαθιά, ανεπαίσθητη δόνηση της ζωής, η συνεχής αναπνοή, η ανεξάντλητη δημιουργική μας δύναμη. Μπορούμε να την αισθανθούμε στις στιγμές όπου αφήνουμε το σώμα να εκφραστεί ελεύθερα, όπου η κίνηση δεν είναι επιβολή αλλά αποκάλυψη, όπου η αναπνοή δεν είναι μηχανική αλλά προσευχή.

Η σχέση που έχουμε με αυτή την ενέργεια είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Την τιμούμε ή την περιορίζουμε; Της δίνουμε χώρο να αναπτυχθεί ή την κρατάμε εγκλωβισμένη σε φόβους και επιταγές;

Όταν αφήνουμε το σώμα να αναπνεύσει αληθινά, ανακαλύπτουμε τη σοφία του. Το δέρμα θυμάται, οι μύες αφηγούνται ιστορίες, η σπονδυλική στήλη κρατάει μυστικά αιώνων. Δεν χρειάζεται να επινοήσουμε κάτι—χρειάζεται απλώς να ακούσουμε. Να αφεθούμε στην αλήθεια που ήδη υπάρχει μέσα μας.

Και τότε, η κίνηση γίνεται προσευχή. Η αναπνοή γίνεται γέφυρα. Η ύπαρξη γίνεται χώρος ελευθερίας.