Αίσθηση του εαυτού

Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο αυτο-αγάπη και αποδοχή του εαυτού δεν εννοούμε τίποτα που να απαιτεί να κάνουμε ή να γίνουμε. Είναι μάλλον μια πνευματική κατάσταση στην οποία μπορούμε να αγκαλιάσουμε αυτό που είμαστε στην ουσία,και να το αφήσουμε να ακτινοβολήσει και να λάμψει στην προσωπικότητα μας. Εάν θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο συμπονετικοί, λίγο πιο στοργικοί, πιο συμπεριληπτικοί, με όλα όσα έρχονται με όλα όσα συναντάμε ίσως να ήταν μια κάποια αρχή, να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε αυτό που ακριβώς είμαστε.

Διατηρούμε την πεποίθηση ότι η αίσθηση του εαυτού μας, είναι σε ότι υπάρχει κάτω από τον δέρμα και πιστεύουμε ότι είναι έξω από αυτό είναι κάτι άλλο. Κι ενώ επιστημονικά έχουμε εξελιχθεί πολύ, η ηθική μας ή η πνευματική μας εξέλιξη δεν έχει συμβαδίσει.

Από που ξεκίνησε άραγε αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του άλλου;

Γιατί στην αίσθηση του εαυτού συμπεριλαμβάνουμε μόνο την σάρκα, τα οστά, το αίμα, δηλαδή μόνο το φυσικό μας σώμα;

Αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να κοιτάξουμε από απόσταση πως ο ένας προσπαθεί να επικρατήσει του άλλου, το πως η ευτυχία η δικιά μας εξαρτάται μόνο μέσω την εξουσίας ή της δύναμης, την αντίληψη του ότι κάποιος άλλος φταίει για τα δικά μου προβλήματα ,το ότι αυτός ο πλανήτης μας ανήκει ,τότε ίσως να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα,και ίσως μέσα σε όλο αυτό το χάος να βρούμε τι προκαλεί όλον αυτόν το πόλεμο μεταξύ του εαυτού και του άλλου; Ακόμη και προς τον εαυτό αυτή την ατελείωτη πάλη να γίνω, να δείξω,να αποδείξω, να θάψω ότι δεν μου αρέσει. Αυτή η μανία να εξολοθρεύσουμε ότι δεν συμπεριλαμβάνεται στο είδος μας.

Αν το σκεφτούμε αυτό ξεκινά από πολύ νωρίς, κανείς δεν μας δίδαξε το αντίθετο. Από πολλοί μικροί μας μαθαίνουν ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί για να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων, της οικογένεια, των φίλων, της κοινωνίας και τελικά του αυτοσεβασμού, της αυτοεκτίμησης. Ότι δεν αξίζει τον σεβασμό μας και την ζωη του ένας σκύλος, ένα έντομο, ένα δέντρο. Έπρεπε και πρέπει να αποδείξουμε ότι το αξίζουμε. Και πως αποδεικνύεται η αξία κάποιου αλήθεια; Ποιες είναι εκείνες οι αξίες που σε κάνουν άξιο σεβασμού, εκτίμησης, μέλος μια κοινότητας, ποιος αποφασίζει τι είναι άξιο αναπνοής;

Αν όλα βροντοφωνάζουν δίπλα σου ότι πρέπει να είσαι ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου που να μπορεί να διεκδικήσει τουλάχιστον την θέση του σε αυτόν τον κόσμο; Οι διαφημίσεις παντού γύρω μας, τα σοσιαλ πλασάρουν εκείνο το καλλυντικό που θα σε κάνει πιο νέο, εκείνο το κουστούμι που θα σε κάνει να δείχνεις πιο δυναμικό, εκείνο το συμπλήρωμα που θα σε κάνει να έχεις ενέργεια 36 ώρες το 24 ώρο για να μπορείς να παράγεις δίχως σταματημό.

Και ο λόγος για τον οποίο πρέπει να θαβόμαστε σε μια χιονοστιβάδα αχρήστων πραγμάτων είναι γιατί απλά δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, δεν τον σεβόμαστε και πιστεύουμε ότι για να είμαστε πιο ασφαλείς, πιο ευτυχισμένοι πρέπει να επενδύσουμε σε έναν σωρό σκουπιδιών. Και πνιγόμαστε από τα δαύτα και μαζί μας και ο πλανήτης.

Και όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε εμάς, όλα τα μέρη που απαρτίζουν τον εαυτό, όταν προσπαθούμε να αποβάλλουμε κάθε τι που δεν μας αρέσει το προβάλλουμε στους άλλους. Και δαιμονοποιούμε καταστάσεις και ανθρώπους, που απλά κουβαλάνε κομμάτια του εαυτού μας που απεχθανόμαστε και διαχωριζόμαστε από αυτούς. Βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους και αρχίζουμε και κρίνουμε, κατηγορούμε, και πιστεύουμε ότι μας ανήκουν τα πάντα.

Είμαστε αλήθεια τόσο καλύτεροι;

Μέσω της πρακτικής της γιόγκα μπορούμε να διευρύνουνε την αίσθηση του εαυτού. Μέσα από μια πνευματική πρακτική μπορούμε να συμπεριλάβουμε σε αυτό που ονομάζουμε εαυτό σιγά σιγά κι άλλους. Ίσως ξεκινάμε από την οικογένεια, φίλους, έθνη, και σιγά σιγά όλη την ανθρωπότητα, κι όλα τα μη ανθρώπινα όντα, τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά ολόκληρη την βιόσφαιρα.

Κι αρχίζω να καταλαβαίνω ότι είμαι κι εγώ το νερό, είμαι η γη, ο αιθέρας, ο αέρας, η φωτιά, τα δέντρα, τα ζώα είμαι εσύ, είμαστε ένα, είμαστε ίσοι. Είμαι η αγάπη, η συμπόνοια είμαι αυτός που περικλείει εσένα και εμένα, εμάς.