Ανοίγω στη ζωή

Τι σημαίνει αλήθεια «ανοίγω στη ζωή»;

Ποια είναι αυτή η αίσθηση της ανοιχτότητας, της αποδοχής;

Τελευταίες μέρες της χρονιάς, και οι περισσότεροι από εμάς, κάνουμε ανασκόπηση των στιγμών, θέτουμε στόχους και προθέσεις για το νέο έτος, με χαμηλές ή υψηλές προσδοκίες. Περιμένοντας αυτήν την μετάβαση, εξέλιξη, αλλαγή.

Τι συμβαίνει όμως μέσα μας αν κάτι δεν πάει καλά σύμφωνα με αυτά που θέλουμε, τι γίνεται αν κάτι δυσάρεστο, επίπονο συμβεί; Τι κι αν δεν πραγματοποιήσαμε αυτά που θέσαμε πέρυσι τέτοια εποχή;

Συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι ένα κλείσιμο, μια σύσπαση, μια αίσθηση συστολής, σωματική ή συναισθηματική. Είναι λες και τα κομμάτια εκείνα του εαυτού μας, της ύπαρξης μας που έχουν την σοφία να βλέπουν τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά, πιο λογικά παύουν να λειτουργούνε. Κι αποκοβόμαστε από την ζωή, από την ολότητα. Και αρχίζουμε να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τους άλλους, γινόμαστε εμείς και αυτοί, εμείς και το γεγονός που συμβαίνει.

Τι σημαίνει λοιπόν αποδοχή; Πως μπορώ να αποδεχτώ κάτι που με πονά, που με θλίβει, με θυμώνει;

Αποδοχή δεν σημαίνει ότι γίνομαι έρμαιο των καταστάσεων , ότι αποδέχομαι και δεν προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες εκείνες που θα με βοηθήσουν να προσαρμοστώ, εξελιχθώ, να μεταμορφωθώ. Δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι, και δεν κάνω κάτι για αυτό.

Αυτό που σημαίνει είναι ότι αναγνωρίζω, βλέπω, αντιλαμβάνομαι αυτό που συμβαίνει. Ναι δεν μου αρέσει, αλλά είναι εδώ!

Κι αντί να δώσουμε χώρο, μικραίνουμε. Και το σώμα μας γίνεται πιο σφιχτό, ο θώρακας κλείνει, το κεφάλι σκυφτό, οι ώμοι σκυφτοί. Κι όλος αυτός ο αστερισμός των αισθήσεων μας κυριεύει.

Αυτές τις μέρες λοιπόν ας θέσουμε μια πρόθεση: να καλλιεργήσουμε αυτή την αίσθηση της ανοιχτότητας.

Να επιτρέψουμε στο σώμα να ανοίξει, επιτρέποντας στην ζωή να ζει μέσα από εμάς, χωρίς να ψάχνουμε τις τέλειες στιγμές, τα τέλεια Χριστούγεννα, τις τέλειες διακοπές να αφήσουμε την αναπνοή, να κυλήσει ελεύθερα, νιώθοντας την στο σώμα μας, να βρούμε την αληθινή ουσία των ημερών αυτών, για παύση, σύνδεση και παρουσία, και να δημιουργήσουμε εμπειρία και στιγμές με ανθρώπους που αγαπάμε.

Κι αν συμβαίνει στην ζωη μας κάτι που δεν μας αρέσει, κάτι επίπονο ή δύσκολο να ανοίξουμε σε αυτήν την εμπειρία. Ζητά την προσοχή μας, και με επίγνωση, της επιτρέπουμε να συμπεριληφθεί κι αυτή στο εδώ και τώρα που ανήκει.

Να επιτρέψουμε στο σώμα, ψυχή και καρδιά να ανοίξουν, να ανοίξουν…

Να πούμε Ναι σε όλες τις στιγμές, που έρχονται και φεύγουν. Και με πλήρη επίγνωση να δούμε αυτό που έρχεται, με συνειδητότητα και να ανοίξουμε, να γλυκάνουμε.

Ας θέσουμε λοιπόν την πρόθεση αυτή και με περιέργεια να παρατηρήσουμε!

Και δες, τι μπορεί να αλλάξει;

Εμπνευσμένη από μια συνάντηση με τη Μυρτώ Λεγάκη.